Page 27 - Περιοδικό Ανάπτυξη - Φεβρουάριος 2013

ανάπτυξη 25
Δραστηριότητες
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013
Άποψη
φωνα με το «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» (Γένεσις).
Ας θυμηθούμε ακόμη τον αρχηγό των Ινδιάνων, ο οποίος το 1854
έγραψε στον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. Φράνκλιν Πιρς: «[…] ο λευ-
κός δεν καταλαβαίνει […] είναι ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρ-
νει από τη γη όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλ-
λά εχθρός που πρέπει να κατακτήσει, κι αφού τον κατακτήσει πη-
γαίνει παρακάτω. Με την απληστία του θα καταπιεί τη γη και θα
αφήσει πίσω του μια έρημο […]».
Εδώ και δεκαετίες, με την τεχνολογική έκρηξη, η ζημιά που γίνεται
γενικά –και όχι μόνο από τον «λευκό»– στο περιβάλλον και ιδιαί-
τερα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, πέραν της περαιτέρω ανό-
δου της θερμοκρασίας τα επόμενα χρόνια, αποτελεί σοβαρή απει-
λή, όχι μόνο για τη ζωή στους ωκεανούς, αλλά και για όλα τα οι-
κοσυστήματα του πλανήτη μας.
Πριν από λίγα χρόνια ανακοινώθηκαν οι πλέον τεκμηριωμένες
έρευνες που έγιναν από τη NASA, το πανεπιστήμιο του Όρεγκον
και άλλα πέντε επιστημονικά ιδρύματα στις Η.Π.Α., και δείχνουν ότι
η ζωή στις θάλασσες κινδυνεύει άμεσα από την άνοδο της θερμο-
κρασίας, ενώ ήδη καταγράφονται σημαντικές απώλειες σε πολλά
θαλάσσια είδη.
Δεν θα πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε την προειδοποίηση του Τζιν
Καρλ Φέρμαν, ωκεανογράφου της NASA, που διενήργησε την
προαναφερόμενη έρευνα, και ο οποίος είπε ότι «η Γη δεν θα μπο-
ρέσει να υποστηρίξει εύκολα τη ζωή στο μέλλον, κάτω από τις
συνθήκες που διαμορφώνονται σιγά-σιγά […]»
Τούτο γιατί, όπως καταδείχθηκε, το φυτοπλαγκτόν και οι λοιποί μι-
κροοργανισμοί που υπάρχουν στα ανώτερα στρώματα των ωκεα-
νών, μειώνονται συνεχώς λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας και
αυτό έχει ως συνέπεια τη μείωση του πληθυσμού των ψαριών και
των θαλάσσιων πτηνών. Ταυτόχρονα, το φυτοπλαγκτόν και οι άλ-
λοι επιφανειακοί μικροοργανισμοί απορροφούν όλο και λιγότερο
διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα να αυξά-
νονται δραματικά οι ποσότητές του, με ό,τι αυτό κυκλικά ακολου-
θεί και καταστροφικά συνεπάγεται.
Ακόμα, ο περιορισμός των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, η
ελάττωση των πρώτων υλών, η αποψίλωση των δασών, η ερημο-
ποίηση της υπαίθρου και η διόγκωση των απορριμμάτων και των
παντός είδους αποβλήτων, εγκυμονούν τον κίνδυνο εξάντλησης
των αντοχών του φυσικού περιβάλλοντος.
Εντούτοις, ποιος μπορεί να εναντιωθεί –ιδιαίτερα σήμερα για τη χώ-
ρα μας– στην υπαρξιακή αναγκαιότητα της ανάπτυξης, η οποία
προϋποθέτει, μεταξύ των άλλων, τεχνολογική και βιομηχανική
επέκταση και παρέμβαση στο περιβάλλον, για την αύξηση της πα-
ραγωγικότητας και των θέσεων εργασίας, δηλαδή για την επιβίωση
των λαών;
Επίσης, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τις περιβαλλοντικές επιβα-
ρύνσεις από το σημερινό ρυθμό της αστικοποίησης, που είναι ιδιαί-
τερα υψηλός στις αναπτυσσόμενες χώρες, όταν στην Ε.Ε. η συγκέ-
ντρωση του πληθυσμού στις πόλεις, που μαστίζονται από την
ανεργία, έχει προσεγγίσει το 75% και η κατανάλωση της ενέργειας
το 70%, αλλά και από την αύξηση του πληθυσμού της Γης, από το
1 δισεκατομμύριο πριν από 150 χρόνια, περίπου στα 6 δισεκατομ-
μύρια στο τέλος του περασμένου αιώνα;