ΙΟΥΝΙΟΣ 2013
ανάπτυξη
13
ανάπτυξης, το οποίο στηρίχθηκε σχεδόν
αποκλειστικά στην ιδιωτική και δημόσια
καταναλωτική δαπάνη, με κύριο όχημα
τα δανεικά του κράτους. Ξέρουμε καλά
ότι η εγχώρια παραγωγή κάλυπτε όλο και
μικρότερο μέρος από τις ανάγκες τής όλο
και υψηλότερης κατανάλωσης.
Κι επίσης, ότι η παραγωγική βάση της οι-
κονομίας έφθινε αντί να ενισχύεται, μέσα
σε ένα περιβάλλον εχθρικό και άγονο για
τις επενδύσεις. Ένα περιβάλλον στο οποίο
η κρατική παρέμβαση δεν άφηνε κανένα
περιθώριο για την ανάπτυξη της ιδιωτικής
πρωτοβουλίας και του ανταγωνισμού.
Ξέρουμε πια ότι όλα τα προηγούμενα
χρόνια δανειζόμασταν για να ενισχύουμε
το εμπορικό ισοζύγιο άλλων χωρών. Για
να στηρίζουμε επενδύσεις, εισοδήματα
και θέσεις εργασίας εκτός Ελλάδας.
Ξέρουμε ότι το κράτος μοίραζε αφειδώς
χρήματα, τα οποία έκαναν μερικούς κύ-
κλους στην εγχώρια αγορά και μετά
έφευγαν στο εξωτερικό.
Όλα αυτά τα μαθήματα, τα διδαχθήκαμε
με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο.
Γι’ αυτό και είναι αδιανόητο κάποιοι να
μένουν αγκιστρωμένοι στο παρελθόν. Να
αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή. Να προ-
σπαθούν να συντηρήσουν τα ερείπια ενός
τραγικά αποτυχημένου μοντέλου, αντί να
βοηθήσουν στο χτίσιμο ενός νέου ανα-
πτυξιακού υποδείγματος.
Είναι αδιανόητο να υπάρχουν συντεχνίες και
συνδικαλιστικές ηγεσίες που εξακολου-
θούν να οχυρώνονται πίσω από μικροσυμ-
φέροντα και «κεκτημένα» και να λειτουρ-
γούν εκβιαστικά σε βάρος της κοινωνίας.
Είναι, όμως, εξίσου αδιανόητο να υπάρ-
χουν σήμερα εκπρόσωποι της αγοράς οι
οποίοι επιζητούν τη στασιμότητα. Και πα-
ραμένουν πεισματικά σε μια κατάσταση
άρνησης, που τους εμποδίζει να κάνουν
έστω και ένα βήμα μπροστά. Είναι λυπη-
ρό και ανησυχητικό, μετά από όλα όσα
έχουν μεσολαβήσει, να υπάρχουν επιχει-
ρηματικοί φορείς που αντιδρούν στις με-
ταρρυθμίσεις. Και αντί να απαιτούν περισ-
σότερη ελευθερία από τα δεσμά του κρά-
τους, διεκδικούν ακόμα μεγαλύτερη πα-
ρέμβαση – διατηρώντας την αυταπάτη ότι
με αυτό τον τρόπο προστατεύεται η δρα-
στηριότητά τους.
Ας καταλάβουμε επιτέλους το προφανές:
Η έξοδος από την κρίση δεν σημαίνει επι-
στροφή στην πραγματικότητα που βιώσα-
με τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μπορού-
με και δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω.
Δεν είναι το ζητούμενο να μας δανείσουν
περισσότερα οι εταίροι μας, για να «κου-
κουλώσουμε» ξανά τις διαρθρωτικές
